Vanwege de beperkte ruimte in de cabine van onze vrachtauto’s (er moest natuurlijk nog minimaal een dikke radio in) had defensie gekozen voor de Uzi als vuurwapen voor zijn manschappen in Bosnië. Een speciale houder in de cabine moest enigszins voor veilig vervoer zorgen, maar achteraf gezien was het allemaal bloedlink op die geitenpaden. Dat het ding nooit een automatisch afging vanuit de houder als we weer eens door een diepe kuil reden snap ik tot op heden niet. De Uzi was een relatief simpele machinepistool, was makkelijk uit elkaar te halen voor de wekelijkse schoonmaak maar schoot echt zeer onzuiver. Ik had zelf wat ervaring met diverse handvuurwapen op de schietvereniging waar ik voor mijn defensietijd lid van was, dus ging vol vertrouwen voor de eerste keer de schietbaan van defensie op en droop een half uur later volledig verslagen zonder het doelwit ook maar een keer te raken af.
Daarentegen hadden we op de wachtposten een MAG. Dit ding, die ook gemaakt wordt door FN Herstall in België, was in tegenstelling tot de uzi wel zeer accuraat, maar helaas niet normaal door één persoon hanteerbaar. Er zat een los magazijn aan vast met daarin de 7,65mm kogels op een rails die geleid door de machine moest worden gehaald. De loop kon met een simpele handbeweging worden vervangen, omdat deze na een aantal salvo’s heet word en krom trekt wat weer nadelig was aan de accuratesse. Op het kamp Costa bravo stond er één aan de hoofdpoort en op wachtposten 6 & 8 opgesteld. In theorie konden ze vanuit die posities 360 graden rondom het kamp bestrijken. In de praktijk lagen die mitrailleurs de gehele rustig met de monding naar buiten gericht en in mijn ogen ook minimaal 6 maanden lang. Tijdens de opleiding hebben we samen met de pelotonssergeant getest of je überhaupt met het ding vanuit je heup kon schieten en ook nog een doelwit kon raken… maar dat kan alleen Rambo.